Long Day's Journey into Night

Wat gebeurt er met ons, als alles wat ons leven draaglijk maakte een leugen blijkt te zijn?
Wat als we niet meer weten waar we thuishoren?
Wat als het lijkt alsof we langzaam verdwijnen in de mist? Als geesten …

De vader is een verbitterd, alcohol verslindend acteur aan het einde van zijn carrière,
de moeder een grillige en onvoorspelbare vrouw met een morfineverslaving ‘in denial’,
de oudste zoon een gefnuikt acteur met een beestachtig cynische levensstijl,
en de jongste een hoogsensitief dichter met een — waarschijnlijk terminale — longaandoening.
 
In messcherpe dialogen probeert elk van hen vat te krijgen op de teleurstellingen in zichzelf en de ander. Met een minimum aan actie dropt O’Neill een clusterbom van woorden die zowel willen verwonden als verzoenen. Het is een schreeuw om liefde en verbinding van mensen die niet mét, maar ook niet zonder elkaar kunnen leven. Van ’s ochtends vroeg tot middernacht leveren zij een ontroerend gevecht met het vertroebelde beeld dat de ander van hen heeft. Een gevecht waarvan ze weten dat het niet te winnen valt.
 
In een verregaande meertalige adaptatie, en in de uitgepuurde stijl die Zuidpool eigen is, drijft Long Day’s Journey into Night op taal, monumentaal minimalisme en ijzersterke acteerprestaties. Sofie Decleir, Laurent Capelluto, Atta Nasser en Tijmen Govaerts spelen respectievelijk in het Nederlands, Frans, Levantijns-Arabisch en het Engels. De voorstelling wordt ook in die vier talen boventiteld.