Wim Vandekeybus

Zijn eerste voorstelling What the Body Does Not Remember (1987) werd een internationaal succes en werd bekroond met een Bessie Award (New York Dance and Performance Award), een prijs die wordt toegekend voor grensverleggend werk. Bijna dertig jaar en een heel video- en filmoeuvre later blijft Wim Vandekeybus op zoek naar vernieuwing. 'Voor mij moet de vorm elke keer weer anders zijn', zegt hij. 'Daarom kom ik de ene keer met een zeer muzikale voorstelling (nieuwZwart of Speak low if you speak love…) of zet ik alleen een man voor een film (Monkey Sandwich). Een andere keer kom ik met een klassiek mythologisch stuk (Oedipus/bêt noir) of een analysevoorstelling waarin het theatrale een belangrijke rol speelt (booty Looting of Talk to the Demon).'

Toch blijft Ultima Vez in al die uiteenlopende producties de eigen bewegingstaal trouw. Spanning, conflict, body versus mind, risico’s en impulsen. Lichamelijkheid, passie, intuïtie, instinct. Die pijlers zullen wel nooit uit het werk van Vandekeybus verdwijnen. Ze krijgen alleen telkens een heel ander gezicht.

Die veelheid aan projecten is voor een deel mogelijk dankzij de samenwerking met dansers, circusartiesten, acteurs, musici en andere artiesten uit uiteenlopende disciplines. Voornamelijk muziek is een rode draad in zijn werk geworden. Peter Vermeersch, Thierry De Mey, David Byrne, Marc Ribot, Eavesdropper, David Eugene Edwards, Daan, Arno, Charo Calvo, Mauro Pawlowski, Roland Van Campenhout en Elko Blijweert schreven de muziek voor zijn voorstellingen. Over het algemeen worden de composities geschreven tijdens het repetitieproces: voorstelling en muziek krijgen gezamenlijk vorm. Maar ook fotografie en tekst spelen een belangrijke rol. In booty Looting nam fotograaf Danny Willems foto’s: met de camera in de aanslag liep hij te midden van de artiesten en projecteerde de foto’s in real time. Schrijver Peter Verhelst verzorgde vier keer de teksten (Scratching the Inner Fields, Blush, Sonic Boom, nieuwZwart) en Vandekeybus heeft maar liefst drie keer de bewerking van Oedipus van Jan Decorte gebruikt, voor Bêt noir, voordat hij klaar was met deze tekst.

In december 2012 ontving Wim Vandekeybus de driejaarlijkse Keizer Karelprijs van de provincie Oost-Vlaanderen. Hij kreeg deze prijs voor zijn uitzonderlijke verdiensten op het gebied van kunst en cultuur en voor zijn engagement, ook richting jongere generaties. Een jaar later ontvangen Wim Vandekeybus en Ultima Vez de Evens Prijs voor Kunst omwille van hun belangrijke bijdrage aan de hedendaagse dans in Europa, voor hun multidisciplinair werk en voor hun sociaal en cultureel engagement.

In 2015 verschijnt Vandekeybus’ eerste langspeelfilm Galloping Mind. Gefilmd in Hongarije en aan de Zwarte Zee in Roemenië vertelt de film een dramatisch verhaal over familieverbanden, verraad en driehoeksrelaties met Jerry Killick, Natali Broods en een kinderbende op paarden in de hoofdrollen.

In 2019 creëert Wim Vandekeybus in het kader van Europalia Roemenië de voorstelling Traces, waarin hij op zoek gaat naar oerinstincten, naar sporen ouder dan de mens en zijn geheugen. In 2020 verschijnt Here After, een cinematografische adaptatie van de eerdere podiumcreatie Puur; een jaar later werkt hij samen met performer en beeldend kunstenaar Olivier de Sagazan voor Hands do not touch your precious Me, een voorstelling die onderzoekt wat het betekent ‘lichaam’ en ‘mens’ te zijn en daar veel applaus voor oogst. 

FOTO's   
(hogeresolutiefoto's, gratis te gebruiken mits bronvermelding)

Voorstellingen van en met Wim Vandekeybus