Horizon

De Horizon geeft het onbekende aan. Het verwijst niet naar het onbekende als iets dat nog niet gekend is, maar eerder als iets dat we nooit zullen kennen. Het is in feite een concept dat de grens van de menselijke kennis afbakent. Net als de horizon kan je deze grens misschien najagen, maar ze zal steeds wat verder weg bewegen, alsof ze iets aan het afschermen is, zodat er steeds een buitengewone duisternis buiten ons bereik blijft.

Manuela Infante staat bekend om haar werk rond concepten als humaniteit en bijgevolg ook non-humaniteit. Doorheen de tijd is ze het non-humane gaan omschrijven als het gebied waar menselijke kennis nooit komen kan. Dat domein, die horizon, is niet alleen ergens daarbuiten, buiten ons gezichtsvermogen, het bevindt zich ook in ons. Het strekt zich uit in ons lichaam, onze psyche, onze levenswandel en geschiedenis.

“Want, wat kan donkerder zijn dan ons eigen zelf? Wat is onbekender dan mijn eigen vader? En de grootvader van mijn vader die zelf ten zuiden van de horizon trok. Uit het Europese gezichtspunt, lag voorbij de horizon het exotische onbekende dat men wilde verkennen. Vanuit het standpunt van de Amerika’s, kwam het onbekende via de horizon naar binnen, in de vorm van vreemde halfgoden: half menselijk, half paard. Ze brachten God, de ziel, het lichaam, natuur en menselijkheid met zich mee: vreemde concept-creaties die moesten worden geassimileerd om ternauwernood dood en exploitatie te overleven.” – Manuela Infante 

Horizon verkent de connectie tussen het onbekende daarbuiten en het onbekende in onszelf. Gebaseerd op de voortdurende gesprekken  met haar vader, bestijgt Manuela Infante ditmaal ook zelf het podium als een personage, haar eigen onderzoeksvoorwerp. Samen met Diego Noguera, haar trouwe compagnon, en vier acteurs (Andie Dushime, Valentijn Dhaenens, Mieke De Groote en Pitcho Womba Konga). Samen verkennen ze de horizontes van het onbekende binnen en buiten humaniteit om.