PUNKT

De eerste luchtfoto, genomen door de luchtvaarder Nadar, opende een volledig nieuw perspectief rond hoe mensen de ruimte ervaarden. Zijn gezichtspunt – vanuit een hoger punt in de ruimte, een specifiek punt in de tijd – was de start van een nieuw tijdperk. In zijn roman Levels of Life, heeft Julian Barnes het over dit moment als een keerpunt voor de menselijke cognitie. Het perspectief van bovenaf liet ons toe om beter naar onze levens en onszelf te kijken, alsof het oppervlak van de planeet een soort spiegel werd waarin we onszelf gereflecteerd zagen. Hoogte bracht de mogelijkheid van diepte met zich mee op een manier die voordien nooit had bestaan. 
 
Hoogte en diepte zijn zowel een kwestie van perspectief (een gezichts/standpunt) als van schaal. De schilder en theoreticus Wassily Kandinsky vraagt zichzelf af wanneer een punt ophoudt een punt te zijn. Waar liggen de grenzen van het punt? Uitwendig gezien kan het punt gedefinieerd worden als de kleinste elementaire vorm, maar deze definitie is niet exact. Het is moeilijk om de exacte grenzen van het concept ‘kleinste vorm’ vast te pinnen. Het punt kan groeien en het volledige grondvlak onopgemerkt beslaan, maar waar ligt dan de grens tussen het punt en het vlak? 

In PUNKT dolt een trio van performers met het idee te kunnen vliegen. Bahar Temiz bewandelt, samen met Amanda Barrio Charmelo en Igor Shyshko, de lijnen tussen dans en beeldende kunst, en onderzoekt zo thema’s als elevatie, expansie, lucht, adem en veranderende perspectieven. Terwijl ze hoogtes verkennen binnen de beperkingen van hun lichaam, laten hun stemmen hen toe om buiten hun lichaam te treden, de ruimte in. Sounddesigner Charo Calvo ontwikkelde het idee van 3.1. luidsprekers en vergroot zo het geluidsveld rondom het publiek. Het extreme spectrum van de muziek versterkt het idee van de vrije val en zwaartekracht. De scenografie van Pol Matthé introduceert de ‘kleinste elementaire vorm’ door een hoek te creëren, een punt waar drie grondvlakken elkaar kruisen. Afgetekend tegen de soundscape en scenografie wordt PUNKT een uitgekiend spel van hoogtes en laagtes. De drie lichamen verhouden zich tot de metaforische ruimte vol lijnen en punten op een manier dat elk punt zowel een begin als een eind markeert.