Atropa

In Atropa bezingen Naomi Velissariou en Floor Houwink ten Cate de strijd om emancipatie in een taal die hun generatie het beste verstaat: die van pompende beats en messcherpe poetry. Atropa vertelt het verhaal van de oorlog om Troje en verenigt zowel qua thematiek als taal het klassieke en het hedendaagse in zich. 

Schrijver Tom Lanoye transformeerde het eeuwenoude verhaal van de strijd tussen Oost en West tot een kritiek op hedendaags imperialisme. Atropa laat op een viscerale manier het geweld zien dat een oorlog met zich meebrengt. Het toont de angst waar dat geweld uit voortkomt en de ironische gedachte dat er op de weg naar vrijheid leed moet worden berokkend. De door mannen gevoerde strijd gaat in Atropa ten koste van de vrouw, die kind, liefde, lijf en grond verliest aan haar onderdrukker. Aan het eind van de oorlog komen Griekse vrouwen oog in oog te staan met Trojaanse vrouwen, die na de bezetting van hun stad de dood verkiezen boven een leven in onderdrukking:

“U bent zo schuldbeladen als uw man — misschien nog meer, want u hebt nooit geloofd in wat hem drijft. Hij heeft tenminste een excuus, een vaderland — En hoe luidt uw verweer, waardoor u afzag van verzet? Hoeveel Trojanen zijn door u gered? Waar blijft de biecht, de boete voor uw zwijgzaamheid? Wat zou ik smeken? U staat bij mij in het krijt.”

Atropa is geen onschuldig verhaal over een lang vervlogen oorlog, maar een oerverhaal over beeldvorming, onderdrukking en volkerenhaat. Door ervoor te kiezen om hun voorstelling niet kleurenblind te casten, werpen de makers een ander licht op deze vertelling die aan de bakermat ligt van de westerse literatuurgeschiedenis. 

Naomi Velissariou en Floor Houwink ten Cate maken Atropa tot een bacchanaal van taal. Ze bouwen de grote zaal om tot een arena van muzikaal geweld en beeldend spektakel. Het publiek komt in de glazen scenografie van Dennis Vanderbroeck binnen handbereik van de tragedie. Lanoyes ritmische messteken van taal worden gewet aan het sounddesign van Joost Maaskant en Jimi Zoet, dat varieert tussen de genres techno, doom, metal, hardcore, trap en drill. De kostuums van MAISON the FAUX maken van het strijdtoneel een death fashion show.

OVER DE TEKST
Atropa. De wraak van de vrede. werd in 2008 geschreven door Tom Lanoye en ging in datzelfde jaar in première in een regie van Guy Cassiers. Lanoye transformeerde het eeuwenoude verhaal van de strijd tussen Oost en West tot een kritiek op hedendaags imperialisme. In 2012 won hij de Prijs voor Podiumteksten, omdat hij in Atropa “zoekt naar de wortels van het kwaad dat oorlog en geweld heet” en daarbij “het spel van de macht analyseert”, aldus de Koninklijke Academie voor Nederlandse Taal- en Letterkunde.