What the foc?! en de Urban Dramaturgy methode

Zoals je kon lezen in mijn vorige blogpost werken we met 17 mensen aan de What the foc-creatie. We startten met twintig, maar wegens timingskwesties kon niet iedereen meedoen aan het hele traject. Cruciaal voor elk project is dat je een ontmoetingsplek en safe space kan creëren, zodat iedereen vanuit zijn eigen realiteit en discipline(s) zijn plaats vindt. 

Vervolgens gingen we op onderzoek uit. Wie laat welke sporen na in de stad? Daarvoor gebruiken we de Urban Dramaturgy-methode, die voortkwam uit het MAPping-project, dat in 2017 in Brussel plaatsvond.

Urban dramaturgy: what the foc?

Waarvoor staat urban dramaturgy eigenlijk? Ik leg het graag als volgt uit: Steden bestaan in feite niet. Ze zijn een voorstelling, die – dag na dag – min of meer herhaald wordt, door dezelfde mensen, die ongeveer hetzelfde doen – of niet doen. Elke performer creëert en herschept voortdurend de stad. Zonder deze mensen, zonder ons, zonder jou, is de stad een betekenisloze set. 

Daarom is alles wat we doen zo belangrijk. En is ook alles wat we niet doen vol betekenis. Indien we allemaal zouden besluiten om de set te verlaten, zou de stad niet langer dezelfde fysieke en mentale ruimte zijn. Tegelijkertijd strooien we, elke keer dat we door de geografie van de stad lopen, onze afkomst, dromen en gevoelens uit.

We creëren een mestizo-laag van zintuigen. In dat mengsel ligt het verleden, het heden en de toekomst van de stad. Dat is 'het vuur'. Steden zijn vuren die in de verte gloeien, die ons aantrekken. Grote Europese steden, zoals Barcelona of Brussel, hebben een sterkere aantrekkingskracht vanwege hun geschiedenis, hun koloniale verleden en assymetrische mondiale verhoudingen. Ze trekken mensen aan op zoek naar een betere toekomst, veiligheid, kennis, liefde en dromen. Of mensen die gewoon, zonder het te weten, de natuurlijke rijkdommen van hun land volgen. En zo bevinden we ons in deze vuren.

En als je bij een kampvuur komt, is het eerste wat je doet een verhaal vertellen. Die gedeelde verhalen, verteld door iemand met wie we een leven delen, raken ons veel dieper dan een documentaire of een Wikipedia-vermelding. En we springen in het vuur. We lopen er doorheen. En dat vuur wordt een deel van ons en wij worden er een deel van. Al deze verhalen voeden het vuur. Al deze levens en dromen.

Het vuur kan je kracht geven en verlichten, maar het kan je ook verslinden. Of allebei tegelijk. Het is in deze oefening van nabijheid en afstand dat we de stad bewonen en creëren. Welke verhalen voeden het vuur van de stad vandaag? Wie wordt er verlicht en wie wordt er verslonden? 

Hoe gaat het concreet in zijn werk? 

Gedurende twee en een halve week gingen we eerst op onderzoek uit in de stad. In eerste instantie betekende dat een wandeling waarin we als groep vijf uur lang in stilte door de straten van Barcelona stapten. Tijdens die wandeling voerden we acties uit en observeerden we de stad en de manier waarop ze op ons reageert. Deze collectieve ervaring werd onze eerste tekst en een aanleiding om de specifieke manier waarop elk van de performers de stad voelt, leeft en creëert, te benaderen. Het is een intieme en collectieve relatie. 

We werken op het niveau van het individu (micro), de groep (meso) en de politiek (macro). Dit zijn de drie actiegebieden waarin we deelnemen aan de stad. We introduceerden de temporele variant, gebaseerd op het postulaat dat alle acties plaatsvinden in het verleden, het heden en de toekomst. De hele tijd produceren en reproduceren we het collectieve verhaal waaraan we deelnemen. 

Zo kwam het materiaal voor What the foc?! tot stand. Foc is Catalaans voor 'vuur'. We vragen ons af welk vuur van verhalen en levens de stad vandaag creëert.