Sachli Gholamalizad over The Light That Never Goes Out
Tijdens The Light That Never Goes Out laat KVS telkens tien bezoekers plaatsnemen in haar lege schouwburg. Elke twintig minuten neemt een andere artiest plaats op het podium en brengt zijn/haar/hun performance onder het licht van de servante. Een intieme en unieke ervaring met onder andere Sachli Gholamalizad.
Jij maakt als één van de artiesten tijdens The Light That Never Goes Out je opwachting. Waarom zegde je toe toen men je vroeg om deel te nemen?
“Omdat het concept me aansprak. Voor een kleiner publiek spelen vraagt een andere concentratie en overwinning, en een ander soort contact met je publiek. In deze tijden is het zo duidelijk geworden hoe belangrijk de rol van kunst is en dat het een voorrecht is die rol te mogen vervullen, en om samen te kunnen zijn. Om elkaar in de ogen te kunnen kijken en elkaar (aan) te voelen, het maakt het moeilijker om een rol te spelen en makkelijker om op een andere manier met een groep mensen contact te maken. Daarnaast vind ik het belangrijk om mezelf als maker in vraag te blijven stellen, ook mijn positie. En om te beseffen dat het geen evidentie is om te spelen en om gehoord te kunnen worden. Dat voelt als een grote(re) verantwoordelijkheid, die ik niet licht neem. Daarnaast voelt het ook als een solidaire daad. Zoveel artiesten samen, die elkaar aflossen en afwisselen en ruimte maken voor elkaar. Ik zou eigenlijk zelf heel graag in het publiek willen zitten, het voelt als een unieke ervaring, waar we later op terug kunnen kijken met warme gevoelens, tijdens een mogelijk groot keerpunt van al onze levens.”
Wat betekent het voor jou om alleen op het podium te staan, en dat voor zo’n intiem publiek?
“Alleen op een podium staan is niet nieuw voor mij, de intimiteit is iets wat ik opzoek in mijn werk maar steeds moeilijker wordt door de setting van het klassiek opgestelde podium in het theater. Dit voelt als een ideale manier om weer te onderzoeken wat kleinschaligheid kan betekenen binnen de ontwikkelingen in mijn eigen werk en hoe ik als artiest nieuwe ademruimte en inzichten kan krijgen.”
Kan je al iets vertellen over wat je ons zult tonen?
“Nee, ik ben zelf nog zoekende naar het juiste verhaal. Wél weet ik dat het een verderzetting is van mijn lijn binnen het theater en mijn onderzoek: ik wil die intergenerationele lijn van familie ondervragen, de rol die migratie speelt in onze identiteitsvorming en hoe die nu overgedragen wordt – in mijn geval – op de volgende generatie: mijn kind. Ik denk eraan om samen met mijn baby op scène te staan, ook als een soort van bevraging van hoe ik de balans tussen kunstenaarschap en moeder kan combineren.”