Omdat kwetsbaarheid en liefde onze enige redding zijn
Wat hadden we naar onze herwonnen vrijheid uitgekeken. De vrijheid om weer ongedwongen en onbezorgd cultuur te beleven en samen te komen. Hier en daar zoemden geruchten over ‘the roaring twenties’ – niet dat ik daar ooit veel geloof aan heb gehecht. Maar dat we van de ene mondiale crisis in de andere zouden vallen? Nee, dat had niemand zien aankomen.
Terwijl wij de laatste hand leggen aan het programma, regenen bommen neer op Oekraïne en is er op Europese bodem een allesvernietigende oorlog aan de gang. Een oorlog – daarin lijken alle oorlogen op elkaar – die elke menselijkheid, schoonheid en troost verplettert en met de grond gelijkmaakt. Burgerdoelwitten, scholen, woonzorgcentra en theaters, ... Steden worden van de kaart geveegd. Ik kan het er niet niet over hebben. Daar sta je dan met je kunstjes. Alles van waarde is weerloos wanneer de barbarij het hoge woord voert.
Een van de mooiste momenten afgelopen voorjaar vond plaats in de Brusselse Ancienne Belgique, waar Arno, tijdens een van zijn afscheidsconcerten, werd geflankeerd door dat andere Brusselse icoon Stromae. Ze zongen samen Putain, putain, c’est vachement bien, nous sommes quand-même tous des Européens. Ons Europa is er één van vele kamers, waarin iedereen zichzelf kan zijn.
Toch blijven wij, ook in deze sombere en onzekere tijden, theater met en voor jou maken. Omdat kwetsbaarheid en liefde onze enige redding zijn.
Daarvoor vechten wij, met ontroering, oprechtheid en soms verontwaardiging en woede als voornaamste wapens.
Daarom tonen wij je het beste theater mogelijk. En dat heeft niet alleen met virtuositeit te maken. We doen het niet voor de bewondering, of voor kijk-eens-wat-wij-kunnen. We doen het door
plaats te maken voor mensen die een verhaal willen vertellen. Artiesten die zoeken, durven falen, aarzelen, tasten, twijfelen, niet weten, maar voelen en dat met jou willen delen. Samen met jullie allemaal zijn wij een gemeenschap.
We duiken dit seizoen ook een nieuwe subsidieperiode in. Daarom kijken we dit najaar over onze schouder, en maken we plaats voor een aantal stukken die we de voorbije jaren hebben gecreëerd. Sommige zijn intussen klassiekers, andere hebben nog niet genoeg kunnen spelen omwille van de pandemie. Naast Para van Bruno Vanden Broecke is er Outwalkers van Moya Michael, Who’s Tupac? van Jr.cE. sA.r, Metamorphoses van Manuela Infante. Pitcho Womba Konga herneemt Fire Will Become Ashes, But Not Now, dat na drie keer uitstel een glorieuze première kende eerder dit jaar. Voetvolk gaat uit de bol met Into the open, een daverend feest dat je niet mag missen.
In het voorjaar ligt de focus op nieuwe creaties van het KVS-ensemble. Zo zet choreografe en danseres Bahar Temiz haar ontdekkingsreis verder: na Antarctica in ICE richt ze met haar nieuwe creatie PUNKT haar blik naar boven, in een grensverleggende choreografie. Alesandra Seutin duikt dan weer in het nalatenschap van de Zuid-Afrikaanse Miriam Makeba – naast wereldster ook fervent anti-Apartheidsactiviste – in de vorm van krachtig danstheater: Mimi’s Shebeen. En met De Duivels stellen we graag aanstormend talent aan jullie voor: Mats Van Droogenbroeck, Nona Demey-Gallagher en Timo Sterckx vormen samen het gezelschap Krapp en breken samen één van de meest spraakmakende heksenprocessen ooit open naar vandaag.
We bieden je in ons magazine een overzicht van het hele seizoen. Omdat we fier zijn op wat voorligt, en omdat we jou nodig hebben. We hebben je nodig om deel uit te maken van die grote, diverse gemeenschap die wij samen vormen.
- Michael De Cock