S 62° 58’, W 60° 39’

Het wrak van een zeilboot, een uitgestrekt ijslandschap op de achtergrond en een bemanning van
wanhopige overlevenden. S 62° 58’, W 60° 39’ begint met een onmogelijke en angstaanjagende
situatie: overleven. Teruggaan naar het leven dat ze kenden. Het is onduidelijk hoe ze vast zijn
geraakt. Hun GPS-coördinaten – S 62° 58’, W 60° 39’ – geven hun precieze locatie aan in het
arctische water van Deceptioneiland. Maar voordat we enig antwoord krijgen, spreekt een
performer zijn regisseur aan. Het verhaal valt uiteen om iets anders te tonen, een kwetsbaar
trauma dat het oeuvre van de regisseur heeft gevoed. Een trauma dat de performers niet meer
willen spelen.

In Franck Chartiers nieuwste creatie komt fragiliteit op de voorgrond te staan. Een zoektocht naar
waarheid en authentieke emoties brengt iedereen voorbij hun limieten. De performers leggen hun
emoties en levens bloot, maar vechten ook tegen de druk van de regisseur om nog dieper te
graven. Na jaren van opoffering, vrijwillig of gedwongen, beginnen ze zich af te vragen wat er zou
gebeuren als ze zouden weigeren. Fictie en werkelijkheid worden verscheurd in een poging om te
ontsnappen aan de vicieuze cirkels van geweld. Performers proberen een revolutie in gang te
zetten, een einde aan alles, een nieuw begin. Maar dat zou wel eens een zoveelste fictie kunnen
zijn.

In een voortdurend terugspoelend en herhalend proces van het repeteren van trauma, tegen de
achtergrond van een onverbiddelijk Arctisch landschap, raakt S 62° 58’, W 60° 39’ nieuwe
discussies aan over wat we vandaag de dag op het podium willen creëren. Is dit de enige manier
dat we onze trauma’s kunnen verwerken? Welke poëzie willen we achterlaten? Welke
boodschap? Of zouden we eigenlijk voor een keer eens moeten stoppen met creëren? Moet de
regisseur het allemaal loslaten?