SOMETHING IS APPROACHING
CAROLINA MENDONÇA behaalde een master in choreografie en performance aan de Giessen Universiteit in Duitsland en studeerde af in de Podiumkunsten aan het ECA-USP in Brazilië. Haar laatste projecten omvatten Zones of Resplendence (2023), dat speelt met feministische perspectieven op geweld (te zien geweest in Beursschouwburg en tijdens Open Studios bij Kaai Studios in het kader van het festival It Takes a City. In 2021 creëerde ze met Sirens een poging om te luisteren naar de sirenenzang als een collectieve praktijk (gepresenteerd in Belluard). In 2018 maakte ze met Pulp-History as a Warm Wet Place (2018), in Mousonturm, een stuk rond een intuïtieve archeologie om de overblijfselen van de 18de en 19de eeuw mee te verteren; Useless Land waarin ze samen met Catalina Insignares het publiek uitnodigde om te slapen terwijl zij twee de hele nacht voorlazen (dit stuk werd binnen verschillende contexten gepresenteerd, zoals op Maersmuzik in Berlijn, Femme de Buisson in Parijs, Beursschouwburg in Brussel en Sesta in Praag, …).
Carolina was daarnaast curator van NIDO (2022), samen met Suely Rolnik en Victoria Perez Royo; van het Performing Arts Festival VERBO (2017) in Galeria Vermelho, van Temporada de Dança (2017) en van Videobrasil in São Paulo. Ze ontwikkelde een praktisch theoretisch onderzoek rond o.a. telepathie, levitatie en diepluisteren en deelt deze kennis tijdens workshops (o.a. in instellingen als Exerce in Montpellier, Tabakalera in Donostia, NIDO in Rivera, HfmdK in Frankfurt, Teerā National Theater in Teheran). Carolina maakt haar werk steeds in nauwe samenwerking met andere artiesten zoals Catalina Insignares, Marcelo Evelin, Marcela Santander, Dudu Quintanilha en Carolina Bianchi.
LARA FERRARI is gevestigd in Brussel. Ze behaalde een master in Beeldende, visuele en ruimtelijke kunsten: urban space, met onderscheiding, aan het ISAC in België. In Argentinië behaalde ze aan UNA haar licensiaat in choreografische compositie. Van 2015 tot 2018 maakte ze deel uit van de Dans en Performance studies-groep, geleid door Juan Ignacio Vallejos.
Haar praktijk focust zich op performance en schrijven als startmotoren voor algemene staten van empathie, kwetsbaarheid en fragiliteit in het lichaam. Ze werkt vanuit de betrokkenheid om affectieve en sensorische praktijken te beschouwen als politieke instrumenten die verschillende perceptieve modi mogelijk maken en andere manieren van onderlinge en omgevingsrelaties opbouwen. Haar methodologieën en procedures zijn gebaseerd op verbeelding. Ze creëert praktijken die een diepgaande betrokkenheid bij fictie voorstellen. Voor Ferrari is verbeelding een benadering, een manier om de werkelijkheid te bevatten en een manier om andere realiteiten te verbeelden. Ze gebruikt verbeelding om zich te verdiepen in wat haar nieuwsgierig maakt of interesseert, als een manier om haar gedachten, praktijken en werken naar andere plaatsen en horizonten te verplaatsen. Ze creëert een mobiele horizon, eerder dan een vaste utopie.
Ze maakt creaties die andere vormen van aandacht en een relatie met het heden voorstellen en creaties met het fantasmagorische aspect van de mogelijkheden die daar al in aanwezig zijn. Van daaruit creëert ze stukken die eerder vormloos zijn en zich bevinden op het snijvlak van choreografie, dans, performance en schrijfpraktijken. Sinds 2017 maakt Ferrari deel uit van het collectief Métodos de supervivencia met Josefina Imfeld. Samen onderzoeken ze hoe een sensitieve ervaring deelbaar en schaalbaar kan worden en bouwen ze choreografieën van aandacht. Ze bedenken praktijken die het perceptieve veld veranderen en openen, zodat ze zich, zelfs al is het maar tijdelijk, op een ‘andere plaats’ kunnen situeren. Van daaruit creëren ze een specifieke set om een relatie en dialogen met een mogelijk publiek tot stand te brengen. Het merendeel van hun werk richt zich op communicatie en overdracht.