Deze woorden zouden afstammen van het Italiaanse ‘bardascia’, het Arabische ‘bardaj’ en het Perzische ‘barah’. In deze creatie worden de woorden echter gebruikt om ons eigen bestaan te vieren en te eren. Lukas Avendaño gebruikt elementen die binnen de heersende denkwijze als goddeloos worden beschouwd, zoals veren, papier, ayoyotl en edelmetalen, om de zoektocht naar de ‘archeologie van het geheugen’ van onze voormoeders te vergemakkelijken.
De reflecties van Avendaño zijn verankerd in zijn hypothese van de “archeologie van het geheugen.” Dit paradigma laat hem toe om dieper in te gaan op zijn ontologische bestaan en het te verbinden met de ontologie van zijn historische, onmeetbare zijn, geworteld in zijn matrilineaire voorouderlijkheid. Avendaño’s “muxeril”-bestaan* is onlosmakelijk verankerd in de eigentijdse geschiedenis, die vasthoudt aan verschillende elementen zoals ‘monogamie’, ‘monotheïsme’, ‘monowetenschap’ en ‘monorationaliteit’. Lukas Avendaño wil via zijn creatie de blik van geïnstitutionaliseerde en gelegimiteerde ‘waarheidscriteria’ op niet-hegemonische of ‘genormaliseerde’ lichamen en vormen van seksualiteit onthullen en onrechtvaardige praktijken ertegen aan de kaak stellen.
Deze reflecties liggen ten grondslag aan andere creaties van Avendaño, zoals Réquiem para un Alcaraván (2011), Madame Gabia (2005) — een ritueel van eerherstel voor de verworpenen van de wereld — Lemniskata (2022) — het ontstaan van de oorsprong van alles — No Soy Persona. Soy Mariposa (2014) en Bardaje (2023), zijn laatste soloproductie.
* Lukas Avendaño identificeert zich als muxeril of muxe. Dit is volgens Avendaño een totaal sociaal feit, dat wordt uitgevoerd door mensen die geboren worden met ‘mannelijke’ voortplantingsorganen, maar die kiezen voor sociale, culturele, en seksueel-affectieve rollen die afwijken van traditionele mannelijkheid. Muxerismos zijn unieke identiteiten en een culturele praktijk specifiek voor Mexico.
