Vlaemsch (chez moi)

Ze leggen linken met het cultureel en economisch welvarende Vlaanderen van de vijftiende eeuw. Een tijd waarin voornamelijk kunstenaars de reputatie van de regio uitdroegen. De invloed van de Vlaamse polyfonisten op de muziekgeschiedenis is vergelijkbaar met die van de Vlaamse Primitieven op de schilderkunst. Niet toevallig zijn beide fenomenen een steeds weerkerende bron van inspiratie voor Cherkaoui en Op de Beeck. 

Je wortels claimen kan gevaarlijk zijn en leiden tot angst of tot afwijzing van ‘zij die niet van bij ons zijn.’ Als we echter onze stamboom opzoeken, merken we dat we verbonden zijn met een veelheid van oorsprongen die van elders (en van ver) komen. Deze smeltkroes van invloeden vormt ons DNA en inspireert het werk van de Belgisch-Marokkaanse choreograaf Sidi Larbi Cherkaoui op muzikaal, visueel en theatraal vlak: ‘Isolement is niet interessant. Vlaming zijn is een fluïde identiteit, zoals elke identiteit.’

Wat betekent het om als kunstenaar Vlaming te zijn wanneer kunst niet stopt bij grenzen? Wanneer de invloeden grotendeels van dit ‘elders’ komen, wanneer het artistieke werk gevoed wordt door ontmoetingen tijdens het reizen over de wereld? De kunst en de mens zijn immers migranten.

In de 15de eeuw beleefde Vlaanderen een culturele en economische bloeiperiode waarin vooral de kunstenaars de reputatie van de regio uitdroegen. De invloed van de Vlaamse polyfonisten op de muziekgeschiedenis is vergelijkbaar met die van de Vlaamse primitieven op de schilderkunst. De fiamminghi, zoals kunstenaars afkomstig uit de Lage Landen werden genoemd, stonden bekend als innovatieve, vrije geesten, die zich niet binnen grenzen lieten vangen. Zij schuwden het experiment niet, werkten internationaal en stonden open voor invloeden uit het buitenland. Zowel in de muziek als in de schilderkunst genoten de grote namen een sterrenstatus en vochten profane en religieuze opdrachtgevers om hun talenten. Sidi Larbi Cherkaoui, Hans Op de Beeck, Jan-Jan Van Essche en Floris De Rycker leven en werken in het Vlaanderen van vandaag en hebben als hedendaagse Vlaamse kunstenaars altijd in dialoog gestaan met dit rijke verleden.

Tussen die bloeiperiode en vandaag heeft de ontwikkeling en economie van dit ‘vlakke land’ uiteraard zijn ups en downs gekend, waarbij zijn grenzen herhaaldelijk werden gesloten en heropend. Het lijkt wel of Vlaanderen deze afwisseling tussen het terugplooien op zichzelf en het absorberen van vreemde identiteiten choreografeert op het ritme van de getijden.

De Munt en KVS slaan de handen in elkaar om Vlaemsch een podium te geven: een prestigieuze samenwerking in het kader van Troika.