Zittend in een doos. De wereld beweegt. Het lichaam maakt niet langer deel uit van de beweging. Het lichaam raakt meegesleurd in de traagheid van de wereld der voorwerpen. Het kan reageren maar het kan niet langer ageren. Als een vlieg die beweegt in langzaam drogende hars.
 
Een lichaam omgeven door snelheid en geluid en oorlog aan alle kanten. Het lichaam is onze laatste toevlucht geworden. Een lichaam in een doos. Een lichaam in een doos vol gedachten, concepten, ideeën en overtuigingen.

Ik herinner me de doos waarin ik opgroeide, de doos van mijn thuisland. Een doos vol zoete propaganda, van puurheid, loyauteit en solidariteit. Ik herinner me de films die een gevoel van gerechtigheid en romantisch heroïsme bij me opriepen. Alleen door uit de doos te stappen kan ik de vorm ervan afleiden... en de enige manier om eruit te stappen is door een andere doos te betreden.
 
Ik stapte uit de plakkerige hars van communisme en solidariteit, de sneldrogende lijm van individuele artistieke praktijk in, maar mijn gedachten bewegen traag. Afgeremd door culturele vooroordelen. De waarden die ons beschermen tegen de andere. De waarden die ons opgehokt houden en onze blik in één richting dwingen, alle anderen hierbij negerend.

Mijn lichaam onderhandelt met deze ruimte. Deze beperkte ruimte waarin het nog mag bewegen. Opgeslokt door de metalen grenzen van zijn omgeving.
 
Ik zit in de doos. Het is wat het is. Een lichaam in een doos. Niet triest, niet heroïsch, maar een man die in een doos zit. Deze man komt uit een familie die omringd wordt door oorlog … net zoals zovele anderen. Deze man zit gevangen tussen culturen, standpunten en de ideaalbeelden van zijn thuisland en de standpunten van zijn huidige woonplaats.
 
 
Deze man beweegt van de ene doos naar de andere en overdenkt van daaruit de ontelbare dozen rondom hem. De duizenden dozen die ideeën, lichamen, beweging en leven bevatten.
 
In de doos lever ik mijn kracht over, om vast te zitten in discours. Om gevangen te raken in het kruisvuur. Om verloren te zijn tussen …
 
In de doos keer ik terug naar de kracht binnenin. Om de tijd te herschikken, om de ruimte te herschikken.
 
De tijd om naar binnen te kijken zonder verder iets te willen. Om naar de wereld te kijken zonder te willen.
 
In de doos laat ik mijn vermogen om de ene doos over de andere te verkiezen los. Ik word deelgenoot van de levenloze wereld van dingen die spreken zonder te handelen, die de wereld leven inblazen. Ik word een getuige en een standbeeld, om mezelf te herinneren aan wie ik niet ben.

Dit project was mogelijk dankzij de steun van de Vlaamse Gemeenschap en de Vlaamse Overheid: Departement Cultuur, Jeugd en Media.